Ρήξη; Εκλογές εδώ και τώρα!
Aντώνης Ν. Βγόντζας
Ο πρωθυπουργός επιχείρησε να θεραπεύσει με πομπώδεις δηλώσεις του την ανυπαρξία στρατηγικής στις διαπραγματεύσεις και τα μεγάλα ελλείμματα στο (υπό)λοιπο κυβερνητικό έργο. Η επίκληση της εθνικής κυριαρχίας βρίσκεται στην πρώτη γραμμή. Προφανώς, αγνοεί ότι η εθνική κυριαρχία αναδεικνύεται και αποκτά περιεχόμενο μόνο στο πλαίσιο του Διεθνούς Δικαίου. Που έχει κανόνες. Και κυρώσεις. Που η τήρησή τους επαφίεται στα εθνικά κράτη. Αλλά και σε διεθνή όργανα. Οι αναφορές του στην αξιοπρέπειά μας μάλλον λειτουργούν σαν προσωρινό παυσίπονο στους σκληρούς όρους της επαιτείας μας.
Πιο δραστική είναι η θεραπεία που επιχειρείται από την πρόεδρο της Βουλής. Ακύρωσε το δημόσιο χρέος! Με δική της απόφαση! Ως «παράνομο, αθέμιτο και επονείδιστο». Με τη βοήθεια ξυπόλυτων στον χώρο της Βουλής. Και ξυπόλυτων στα ακανθώδη χωράφια του διεθνούς οικονομικού δικαίου. Εκμεταλλευόμενη και τη διάθεση πολιτικού γενιτσαρισμού ορισμένων προβεβλημένων συμπολιτών μας.
Η ίδια η πρόεδρος είναι αρμόδια για όλα. Για την επιλογή του τόπου ικανοποίησης των φυσικών αναγκών των αστυνομικών οργάνων, επιφορτισμένων για την ασφάλεια του κτιρίου της Βουλής. Για το ντύσιμό τους. Αρμόδια και για την εκτίμηση του κύρους των μνημονίων.
Παλιών, καινούριων και εκκολαπτόμενων. Αρμόδια για τον έλεγχο της νομισματικής πολιτικής.
Και για το παραδεκτό της υποβολής των σχετικών εξαμηνιαίων εκθέσεων του διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος. Υποχρεωτικών με βάση το Ευρωπαϊκό Δίκαιο. Αυτή μόνο, ως πρόεδρος της Βουλής, είναι ηθικά ικανή να μέμφεται τον τελευταίο για απαράδεκτη παρέμβασή του στην πορεία των περιβόητων διαπραγματεύσεων. Αυτόν που, σύμφωνα με το Σύνταγμα και το Ευρωπαϊκό Δίκαιο, έχει σοβαρό μερίδιο ευθύνης για την τύχη του ευρώ. Ενώ δεν συνιστά επέμβαση η δική της «διαγραφή του χρέους» προτού καν δοκιμάσουν να το συζητήσουν στις Βρυξέλλες.
Ολα αυτά ταλανίζουν τους δημοκρατικούς θεσμούς και τη θεσμική λειτουργία της πολιτικής και του Κοινοβουλίου. Η Ζωή βλάπτει το πολίτευμα, έστω κι αν κάποιοι φίλοι της ισχυρίζονται ότι δεν το συνειδητοποιεί. Ισως-ίσως και η πολιτική κοινωνία στη μεγάλη της πλειοψηφία δεν έχει κατανοήσει πλήρως τις διαστάσεις αυτής της διαβρωτικής ζημιάς. Και περιορίζεται μόνο στην κατανόησή της στο επίπεδο της γραφικότητας.
Αυτό, όμως, που έχει καταστεί πέρα για πέρα κατανοητό από το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας είναι ο κίνδυνος εθνικής τραγωδίας από την ενδεχόμενη ρήξη της κυβέρνησης με τους θεσμούς. Δεν υπάρχει καμία εντολή για ρήξη. Καμία εντολή για ρήξη και συνακόλουθα έξοδο από το ευρώ, χωρίς να αποκλείεται και το οριστικό διαζύγιο με την Ευρώπη, μια ιστορική επιλογή του λαού μας. Η λύση είναι εφικτή. Και μέσα στις επόμενες ημέρες. Μπορεί να είναι προσωρινή. Χωρίς να αποκλείεται και η συνολική. Εστω κι αν περιοριστούμε σε αυτή τη φάση στον προσδιορισμό των κανόνων και των αρχών αναδιάρθρωσης του δημόσιου χρέους. Η Ευρώπη έχει εκδηλώσει τη θέλησή της για λύση. Χωρίς επιδίωξη ταπείνωσης της χώρας. Η πρόσφατη απόφαση της ΕΚΤ ξηλώνει και τις τελευταίες κλωστές του απίθανου ισχυρισμού μας ότι μας εκβιάζουν.
Σε αυτούς, πάντως, που κρούουν τα τύμπανα της ρήξης πρέπει να διατυπωθεί το αμείλικτο και κρυστάλλινο μήνυμα: αν, παρ’ όλα αυτά, θελήσετε να διαχειριστείτε μια τέτοια θέση ή τη φαντασίωσή της, τότε δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Παραιτηθείτε! Και να θέσετε το ζήτημα μπροστά στον ελληνικό λαό. Αυτός έχει επιβάλει την ένταξή μας στα ιστορικά, πολιτικά, πολιτισμικά και οικονομικά σύνορα της ενιαίας Ευρώπης. Αυτός μόνο μπορεί να αναλάβει την ιστορική ευθύνη των πράξεων που οδηγούν στην ουσιαστική αποπομπή μας από αυτή. Εστω και με τις τράπεζες κλειστές.
Πυκνή η βδομάδα που διανύσαμε. Σε ειδήσεις! Και ενδεχομένως σε γεγονότα.
Αμφισβητείται, όμως, η ουσία τους. Καμαρώσαμε τον Βαρουφάκη σε διάφορες ενδυματολογικές του επιλογές. Με τα χέρια στις τσέπες. Και καμιά φορά, έξω. Με το σακίδιό του. Με το μηχανάκι του. Και οκλαδόν. Στην αίθουσα της Γερουσίας. Με επιτηδευμένη άνεση ανάμεσα στους ενθουσιώδεις «ταπεινούς». Αλλά αμήχανο μπροστά στη Λαγκάρντ του ΔΝΤ, που τον καλεί σε «διάλογο μεταξύ ενηλίκων». Ουάου! Καμία παρουσία στις κρίσιμες φάσεις της κορυφαίας διαπραγμάτευσης. Μια παράξενη φιγούρα στο περιθώριο της μετα-μεταπολιτευτικής ελληνικής τραγωδίας.Ο πρωθυπουργός επιχείρησε να θεραπεύσει με πομπώδεις δηλώσεις του την ανυπαρξία στρατηγικής στις διαπραγματεύσεις και τα μεγάλα ελλείμματα στο (υπό)λοιπο κυβερνητικό έργο. Η επίκληση της εθνικής κυριαρχίας βρίσκεται στην πρώτη γραμμή. Προφανώς, αγνοεί ότι η εθνική κυριαρχία αναδεικνύεται και αποκτά περιεχόμενο μόνο στο πλαίσιο του Διεθνούς Δικαίου. Που έχει κανόνες. Και κυρώσεις. Που η τήρησή τους επαφίεται στα εθνικά κράτη. Αλλά και σε διεθνή όργανα. Οι αναφορές του στην αξιοπρέπειά μας μάλλον λειτουργούν σαν προσωρινό παυσίπονο στους σκληρούς όρους της επαιτείας μας.
Πιο δραστική είναι η θεραπεία που επιχειρείται από την πρόεδρο της Βουλής. Ακύρωσε το δημόσιο χρέος! Με δική της απόφαση! Ως «παράνομο, αθέμιτο και επονείδιστο». Με τη βοήθεια ξυπόλυτων στον χώρο της Βουλής. Και ξυπόλυτων στα ακανθώδη χωράφια του διεθνούς οικονομικού δικαίου. Εκμεταλλευόμενη και τη διάθεση πολιτικού γενιτσαρισμού ορισμένων προβεβλημένων συμπολιτών μας.
Η ίδια η πρόεδρος είναι αρμόδια για όλα. Για την επιλογή του τόπου ικανοποίησης των φυσικών αναγκών των αστυνομικών οργάνων, επιφορτισμένων για την ασφάλεια του κτιρίου της Βουλής. Για το ντύσιμό τους. Αρμόδια και για την εκτίμηση του κύρους των μνημονίων.
Παλιών, καινούριων και εκκολαπτόμενων. Αρμόδια για τον έλεγχο της νομισματικής πολιτικής.
Και για το παραδεκτό της υποβολής των σχετικών εξαμηνιαίων εκθέσεων του διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος. Υποχρεωτικών με βάση το Ευρωπαϊκό Δίκαιο. Αυτή μόνο, ως πρόεδρος της Βουλής, είναι ηθικά ικανή να μέμφεται τον τελευταίο για απαράδεκτη παρέμβασή του στην πορεία των περιβόητων διαπραγματεύσεων. Αυτόν που, σύμφωνα με το Σύνταγμα και το Ευρωπαϊκό Δίκαιο, έχει σοβαρό μερίδιο ευθύνης για την τύχη του ευρώ. Ενώ δεν συνιστά επέμβαση η δική της «διαγραφή του χρέους» προτού καν δοκιμάσουν να το συζητήσουν στις Βρυξέλλες.
Ολα αυτά ταλανίζουν τους δημοκρατικούς θεσμούς και τη θεσμική λειτουργία της πολιτικής και του Κοινοβουλίου. Η Ζωή βλάπτει το πολίτευμα, έστω κι αν κάποιοι φίλοι της ισχυρίζονται ότι δεν το συνειδητοποιεί. Ισως-ίσως και η πολιτική κοινωνία στη μεγάλη της πλειοψηφία δεν έχει κατανοήσει πλήρως τις διαστάσεις αυτής της διαβρωτικής ζημιάς. Και περιορίζεται μόνο στην κατανόησή της στο επίπεδο της γραφικότητας.
Αυτό, όμως, που έχει καταστεί πέρα για πέρα κατανοητό από το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας είναι ο κίνδυνος εθνικής τραγωδίας από την ενδεχόμενη ρήξη της κυβέρνησης με τους θεσμούς. Δεν υπάρχει καμία εντολή για ρήξη. Καμία εντολή για ρήξη και συνακόλουθα έξοδο από το ευρώ, χωρίς να αποκλείεται και το οριστικό διαζύγιο με την Ευρώπη, μια ιστορική επιλογή του λαού μας. Η λύση είναι εφικτή. Και μέσα στις επόμενες ημέρες. Μπορεί να είναι προσωρινή. Χωρίς να αποκλείεται και η συνολική. Εστω κι αν περιοριστούμε σε αυτή τη φάση στον προσδιορισμό των κανόνων και των αρχών αναδιάρθρωσης του δημόσιου χρέους. Η Ευρώπη έχει εκδηλώσει τη θέλησή της για λύση. Χωρίς επιδίωξη ταπείνωσης της χώρας. Η πρόσφατη απόφαση της ΕΚΤ ξηλώνει και τις τελευταίες κλωστές του απίθανου ισχυρισμού μας ότι μας εκβιάζουν.
Σε αυτούς, πάντως, που κρούουν τα τύμπανα της ρήξης πρέπει να διατυπωθεί το αμείλικτο και κρυστάλλινο μήνυμα: αν, παρ’ όλα αυτά, θελήσετε να διαχειριστείτε μια τέτοια θέση ή τη φαντασίωσή της, τότε δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Παραιτηθείτε! Και να θέσετε το ζήτημα μπροστά στον ελληνικό λαό. Αυτός έχει επιβάλει την ένταξή μας στα ιστορικά, πολιτικά, πολιτισμικά και οικονομικά σύνορα της ενιαίας Ευρώπης. Αυτός μόνο μπορεί να αναλάβει την ιστορική ευθύνη των πράξεων που οδηγούν στην ουσιαστική αποπομπή μας από αυτή. Εστω και με τις τράπεζες κλειστές.
Σχόλια