Οι ιστορικές ευθύνες έχουν ένα επώνυμο. Του πρωθυπουργού

Aντώνης Ν. Βγόντζας

Ολες αυτές οι δραματικές μέρες και ώρες βρίσκονται στα χέρια του πρωθυπουργού. Οι ιστορικές ευθύνες έχουν ένα επώνυμο.Το δικό του!

Συμπληρώνονται οι πρώτες 100 μέρες της νέας κυβέρνησης. Το αποτέλεσμα είναι πενιχρό ή και αρνητικό. Σε όλα τα πεδία άσκησης πολιτικής. Η προεκλογική ελπίδα απέδρασε πριν καν μας προσεγγίσει. Οι ατυχείς επιλογές πάμπολλες. Τα αδιέξοδα είναι αρκετά για να εγκαταστήσουν ένα γενικό κλίμα αβεβαιότητας. Οι φίλοι στον διεθνή χώρο σκόρπισαν. Οι όποιες προσδοκίες για συμμαχικές δράσεις εξανεμίστηκαν. Και η προσπάθεια αναζήτησης εναλλακτικών δρόμων και επιλογών έφτασε στα όρια της γραφικότητας. Προκαταβολές για ενεργειακούς αγωγούς και γεωπολιτικές φαντασιώσεις εξαερώθηκαν. Η χώρα αυτή τη στιγμή είναι στριμωγμένη στο περιθώριο της διεθνούς κοινότητας και νομιμότητας. 

Κανένα νέο όραμα για την Παιδεία. Αναζητείται από την κυβέρνηση επιστροφή σε διακηρύξεις ηλικιωμένων και ξεπερασμένων «αγωνιστών», που δεν ανέχθηκαν τις μεγάλες συλλογικές και προσωπικές ματαιώσεις. Διακινούνται στον ιερό χώρο της εκπαίδευσης ιδέες, των οποίων το πρακτικό περιεχόμενο είναι αυτόθροα και αυτονόητα μηδενικό ή και βλαπτικό, την ώρα μάλιστα που η Παιδεία της χώρας μας οφείλει να συναγωνίζεται τα εκπαιδευτικά συστήματα προηγμένων χωρών και να είναι ανταγωνιστική στο πεδίο της παραγωγικής οικονομίας. 

Καμιά ουσιαστική πρόταση στον χώρο της υγείας και της κοινωνικής ασφάλισης. Παραμένουν σπάταλες και μη βιώσιμες. Φοβάται η κυβέρνηση να έρθει σε σύγκρουση με όσα αιτήματα είναι σχεδόν συντεχνιακά. Το ξέρουμε όλοι μας. Και αποτελεί ευθύνη του συνόλου του πολιτικού κόσμου. Τα ασφαλιστικά ταμεία παραμένουν ελλειμματικά. Κανένας δεν είναι τολμηρός να εκφέρει δύο προτάσεις. Η πρώτη: αληθινή καταγραφή της πραγματικότητας. Η δεύτερη: πρωτοβουλίες για να καταστεί αυτό το σύστημα βιώσιμο, τουλάχιστον στον χρονικό ορίζοντα μιας γενιάς. 

Δεν χρειάζεται να αναλύσουμε την τραγική κατάσταση της οικονομίας της χώρας. Δυστυχώς, το ειδησεογραφικό ενδιαφέρον επικεντρώνεται στα δημοσιονομικά μεγέθη. Η κατάσταση στην πραγματική οικονομία εξελίσσεται δυσμενώς με δραματικούς όρους. Οι τράπεζες δεν διακινούν χρήμα. Επενδύσεις δεν προγραμματίζονται. Και, προφανώς, νέες θέσεις εργασίας δεν προστίθενται. Ο ιός των ελλειμμάτων του δημόσιου τομέα μεταδίδεται με ορατή ταχύτητα και στον ιδιωτικό. Το πιο σημαντικό; Εννέα στις δέκα επιχειρήσεις που ανοίγουν είναι καθαρά υγειονομικού χαρακτήρα. Ο,τι αυτό σημαίνει. Ξοδεύουμε δισεκατομμύρια για εισαγωγές αγροτικών προϊόντων. Για ντομάτες! Για λεμόνια και μαρούλια! Και, φυσικά, η αναζήτηση νέου παραγωγικού μοντέλου της οικονομίας δεν έχει προκάμει. Ούτε καν στα χαρτιά. 

Πρέπει να το ομολογήσουμε ως προς την πορεία των διαπραγματεύσεων με τους ενίοτε δανειστές και ενίοτε εταίρους: The game is over. Οι ανάγκες της χώρας είναι δεδομένες κι εμείς έχουμε παραβιάσει έναν θεμελιώδη διαπραγματευτικό κανόνα: ο πιο αδύναμος επιδιώκει να συλλέξει τα πιο πολλά οφέλη από τη διαπραγμάτευση στα πρώτα στάδια. Δεν αφήνει τις λύσεις στο τέλος. Αντίθετα, ο ισχυρός στη διαπραγμάτευση έχει έναν βασικό στόχο: όσο αυξάνονται οι ανάγκες του πρώτου τόσο σπρώχνει την επιβολή λύσεων στην τελική φάση. Λύσεων πρόσφορων με τις δικές του αντιλήψεις. 

Ο πρωθυπουργός δηλώνει αισιόδοξος. Η ίδια αισιοδοξία τον διακατείχε πριν από το Eurogroup στη Ρίγα της Λετονίας. Δεν γνωρίζουμε τις πηγές των δικών του αισιόδοξων εκτιμήσεων. Οι δανειστές ή οι εταίροι δεν επιδιώκουν μια βεβιασμένη διάψευσή τους. 

Μπροστά σε αυτά τα αδιέξοδα η κυβέρνηση (και ενίοτε και ο ίδιος ο πρωθυπουργός) σερβίρει στην κοινή γνώμη τα σενάρια των εκλογών ή του δημοψηφίσματος. Το πρώτο το εγκατέλειψαν νωρίς. Ενας αρθρογράφος της εφημερίδας που παραδοσιακά στηρίζει τη σημερινή κυβέρνηση το ομολόγησε περίτρανα: τόσο αίμα χύσαμε και τόσο κόπο καταβάλαμε για να πάρουμε την εξουσία, δεν επιτρέπεται να διακινδυνεύσουμε αυτήν την ιστορική νίκη. Ωστόσο, ούτε το ένα σενάριο, ούτε το άλλο φοβίζουν τις Βρυξέλλες και την Ευρώπη. Πέρα από την ανάγκη παράκαμψης των συνταγματικών και άλλων κωλυμάτων, είναι προφανές ότι οι πιθανοί εσωτερικοί παραλήπτες διαρκώς συρρικνώνονται.

Ολες αυτές οι δραματικές μέρες και ώρες βρίσκονται στα χέρια του πρωθυπουργού. Οι ιστορικές ευθύνες έχουν ένα επώνυμο. Το δικό του! Ολες οι τάσεις και οι συνιστώσες κινούνται στον χώρο της ιστορικής ανωνυμίας. Ολες οι ιδεολογικές και προσωπικές αλαζονείες και οι διάχυτοι ναρκισσισμοί μικρών και μεγάλων στελεχών ανήκουν στα παραλειπόμενα. 

Πηγή: protothema.gr