Τι πίνουν και δεν μας δίνουν;

Βασίλης Στεφανακίδης

Παρακολουθώντας κανείς συστηματικά την καθημερινή ειδησεογραφία του τελευταίου διαστήματος, κινδυνεύει σοβαρά από καταθλιπτικά επεισόδια.

Από τη μια οι αντικρουόμενες δηλώσεις κυβερνητικών παραγόντων σχεδόν για όλα τα θέματα, προεξάρχοντος  του οικονομικού και από την άλλη οι δηλώσεις και τα δημοσιεύματα του διεθνούς τύπου και των Μέσων που περιγράφουν μια εικόνα ζοφερή και εμφανίζουν ένα μέλλον ακόμα πιο δυσοίωνο για εμάς τους Έλληνες. Οφείλω να ομολογήσω πάντως πως οι περισσότεροι υπουργοί εμφανίζονται με μια βουδιστική ηρεμία και γαλήνη και μας προτρέπουν να μην ακούμε και κυρίως να μην πιστεύουμε  όλα αυτά  που διαδίδουν οι κακοί ξένοι.

Η κατάσταση είναι ελεγχόμενη υποστηρίζουν και πως όλες αυτές οι επιθέσεις είναι μέσα στο πρόγραμμα της διαπραγματευτικής διαδικασίας και αναμενόμενες. Στο τέλος όμως όλα θα πάνε καλά. Μακάρι να είναι έτσι και η κυβέρνηση να  ακολουθεί ένα στρατηγικό σχεδιασμό που στο τέλος και δεν θα χρεοκοπήσουμε και λεφτά θα μας δώσουν και μέτρα  δεν θα πάρουμε. Ποιος ξέρει μπορεί στο τέλος να αποδειχθεί ότι ξέρουν τι κάνουν και οι φόβοι υποδαυλίζονται από τους εχθρούς της ριζοσπαστικής αριστεράς εντός και εκτός συνόρων.

Παρά ταύτα όμως δεν μπορεί να με ξεγελούν τα μάτια από αυτά που βλέπω στην αγορά, την πραγματική οικονομία και την κοινωνία. Δεν μπορεί να  εξελίσσεται μια συνωμοσία των καταναλωτών που δεν πλησιάζουν τα μαγαζιά ή μια συνωμοσία των περισσοτέρων εργοδοτών που δηλώνουν αδυναμία να πληρώσουν μισθούς και να εξοφλήσουν τα τιμολόγια των προμηθευτών τους. Κάτι δεν μου κολλάει, σε σημείο να απορώ πως  οι μετρήσεις κοινής γνώμης βγάζουν αυτά τα θεαματικά αποτελέσματα αισιοδοξίας και στήριξης για τη νέα κυβέρνηση αλλά και για το μέλλον. Μήπως οι μετρήσεις περιλαμβάνουν μεγάλο δείγμα από δημοσίους υπαλλήλους οι οποίοι είναι και οι μόνοι που με βεβαιότητα θα συνεχίσουν να παίρνουν το μισθό τους; Μήπως οι ερωτώμενοι κατάλαβαν λάθος τις δηλώσεις της κυβέρνησης πως είναι εξασφαλισμένοι οι μισθοί και συντάξεις και νόμισαν  ότι αφορούν και τους μισθούς του ιδιωτικού τομέα;

Μήπως το γεγονός ότι τα ΑΤΜ είναι ανοικτά  σε πείσμα των Κασσανδρών ( για όσους έχουν υπόλοιπο στο λογαριασμό) είναι που γεμίζει με ελπίδα  και αξιοπρέπεια τον κόσμο; Μπορεί. 

Πάντως εγώ μέχρι τώρα ήξερα ότι η αξιοπρέπεια, η υπερηφάνεια και η ελπίδα πήγαζαν από την οικονομική ανεξαρτησία. Τα πράγματα όμως μάλλον αλλάζουν με γοργό ρυθμό και δεν μπορώ να τα παρακολουθήσω.

Όπως δεν μπορούν να αντιληφθούν τη νέα τάξη πραγμάτων οι τράπεζες που απαιτούν  να πληρωθούν οι δόσεις στην ώρα τους, αδιαφορώντας  αν μπήκε ή δεν μπήκε ο μισθός όπως και η εφορία που απαιτεί τη δόση της, η ΔΕΗ τη εξόφληση της απειλώντας μάλιστα με διακοπή, ο καθηγητής των ιδιαίτερων τα δεδουλευμένα του γιατί διαφορετικά δεν έχει χρόνο για το παιδί και το σούπερ μάρκετ δεν τα γράφει στο τεφτέρι.

 Κι ενώ  όλα αυτά συμβαίνουν γύρω μας , η κοινή γνώμη υποχρεώνεται να παρακολουθεί τις καταλήψεις αντιεξουσιαστών από Πρυτανείο μέχρι Βουλή που διαμαρτύρονται για τις συνθήκες των  φυλακών και απαιτούν την αποφυλάκιση του Ξηρού. Λίγα βάσανα έχουμε και πρέπει να  νοιώθουμε τύψεις ως κοινωνία γιατί παραμένει στη φυλακή ο κάθε Ξηρός και μαλακός.

Είναι αλήθεια βέβαια πως σα λαός  είμαστε της υπομονής, της ανοχής και ευκολόπιστοι. Κι ίσως  σ' αυτό να ποντάρει και η νέα κυβέρνηση. Παραλείπει όμως να συνυπολογίσει πως τα πέντε χρόνια  με σφιγμένα χείλη και υπομονή είναι πολλά. Τα όποια δε αποθέματα ανεκτικότητας εξαντλούνται τάχιστα. Μακάρι να είναι τυχερή η κυβέρνηση και να μην ξεσπάσει πάνω της η σωρευμένη οργή των σιωπηλών.

Πηγή: protothema.gr