Η προσβολή της νοημοσύνης δε μπορεί να γίνει ανεκτή!

Βρισκόμαστε στην παρούσα χρονική συγκυρία σε μια δεινή οικονομική κατάσταση ως χώρα, όπου κανείς μα κανείς δεν είναι σε θέση να διαβεβαιώσει, με αξιόπιστο και πειστικό τρόπο, ότι από αυτή τη δίνη θα απεγκλωβιστούμε σύντομα και με τις λιγότερες απώλειες,

Αυτή η κρίση, που έγινε ευρέως γνωστή πριν από περίπου ένα χρόνο, ήταν το αποτέλεσμα μιας μακρόχρονης νοσηρής κατάστασης, στην οποία είχε περιέλθει η χώρα, με ευθύνη σύσσωμης της κοινωνίας, πολύ δε περισσότερο με ευθύνη όσων κατά καιρούς ανέλαβαν την τύχη της χώρας.

Σε άλλες εποχές, όπου οι δημοκρατικές δικλείδες ασφαλείας ήταν μηδαμινές ή ανύπαρκτες, τέτοιες νοσηρές καταστάσεις οδηγούσαν νομοτελειακά σε πολιτικές ανωμαλίες και ανατροπές, όπως έγινε το 1968 με τη Χούντα των Συνταγματαρχών, όπου προέκυψε από μια μακρόχρονη υπονόμευση του πολιτικού συστήματος, με ευθύνη πάλι αυτών που είχαν την ευθύνη να κυβερνούν τη χώρα.

Σήμερα, τέτοιος κίνδυνος ανατροπής της Δημοκρατίας είναι μικρός έως αδύνατος, όχι μόνον επειδή υπάρχουν δικλείδες ασφαλείας αλλά γιατί κανένας θεσμός ή φορέας (π.χ. στρατός) δεν χαίρει της εμπιστοσύνης και της εκτίμησης της κοινωνίας, που θα ήταν ικανές προϋποθέσεις για να γίνει ανεκτή οποιαδήποτε ανατροπή.

Αυτή η ασφαλής κατάσταση, αντί να γίνεται σήμερα σεβαστή, και να διαφυλάσσεται, δυστυχώς, γίνεται αντικείμενο χυδαίας εκμετάλλευσης από δημόσια πρόσωπα, που αντί να κινούνται και να συμπεριφέρονται με προσεκτικό τρόπο, "βγάζουν τη γλώσσα" στην κοινωνία και την εμπέζουν απροκάλυπτα.

Έτσι, πολιτικοί, που δίχως καμία αμφιβολία, φέρουν βαρύτατες υποψίες και ενδείξεις ότι δεν έχουν διαχειρισθεί την εξουσία που η κοινωνία του έδωσε, για το κοινό και μόνον καλό, αλλά την έχουν διαχειρισθεί για την εξυπηρέτηση του δικού τους συμφέροντος, προσπαθούν να προβάλλουν ένα προσωπείο κρυστάλλινο και διαυγές.

Τέτοιες πρακτικές δεν είναι σύγχρονες, αλλά συναντώνταν σε κάθε εποχή. Ωστόσο, η ειδοποιός διαφορά με το σήμερα είναι ότι η δυνατότητα ενημέρωσης της κοινωνίας είναι τέτοια που κάθε απόπειρα των "αρχόντων" να δημιουργούν ένα πλασματικό προσωπείο, πέφτει στο κενό και επιδεινώνει περισσότερο τη μήνυν της!

Εν τέλει, η απόπειρα κατάφορης προσβολής της νοημοσύνης μας από πονηρούς, αποτελεί όνειδος, που δε μπορεί να γίνεται ανεκτό!

Όταν η πλειοψηφία των πολιτών γνωρίζει, τότε ο επίορκος πολιτικός πρέπει να διαλέγει την οδό της σιωπής, αφού η Δικαιοσύνη δεν είναι σε θέση να τον στείλει εκεί που πρέπει.

Επιτέλους πια!