Σκέψεις, κρίσεις, σχόλια

Θέμα: αμοιβές υπάλλήλων δημοσίου και δημοσίων επιχειρήσεων και                                    Οργανισμών

          Τον τελευταίο καιρό πολλή κουβέντα έχει γίνει για τις αμοιβές των υπαλλήλων του δημοσίου και για το αν πρέπει και σε ποιους πρέπει να γίνουν περικοπές αποδοχών.

     Όταν λέμε «μόνιμοι υπάλληλοι δημοσίου» εννοούμε τους υπαλλήλους των δημοσίων υπηρεσιών αλλά και των ΝΠΔΔ, των ταμείων, των ιδρυμάτων και των οργανισμών  το μόνιμο προσωπικό των οποίων ακολουθεί το «ενιαίο» μισθολόγιο του Δημοσίου όσον αφορά τις τακτικές του αποδοχές. Πράγματι  όλοι οι υπάλληλοι της κατηγορίας αυτής έχουν τις ίδιες τακτικές αποδοχές με τους συναδέλφους που έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά (κατηγορία,  Βαθμό, προϋπηρεσία, οικογενειακή κατάσταση) ανεξάρτητα από την υπηρεσία που εργάζονται. Οι ουσιαστικές διαφορές στις συνολικές αποδοχές, οι οποίες συχνά είναι χαώδεις,  προκύπτουν από τις μη τακτικές αποδοχές επιδοματικού χαρακτήρα  οι οποίες διαφέρουν από υπουργείο σε υπουργείο και από υπηρεσία σε υπηρεσία.

   Έτσι συμβαίνει  συχνά, σκληρά εργαζόμενοι να αμείβονται με τις τακτικές αποδοχές και ελάχιστα επιδόματα και άλλοι περίπου αργόμισθοι να απολαμβάνουν  παχυλά επιδόματα και υψηλές συνολικές αποδοχές.

   Ωστόσο ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων, των οποίων ο μέσος όρος του συνόλου των μικτών αποδοχών τους ξεπερνά τα 3500­, είναι εξαιρετικά μικρός.

   ΟΙ αποδοχές αυτές  συγκρινόμενες με τις μέσες αποδοχές του ιδιωτικού τομέα ίσως να φαίνονται υψηλές και ως εκ τούτου να φαντάζει λογικό οι εργαζόμενοι αυτής της κατηγορίας  να υποστούν την θυσία της περικοπής των αποδοχών  τους εν όψει της μεγάλης κρίσης που μαστίζει την ελληνική οικονομία.

    Υπάρχει όμως μια κατηγορία εργαζομένων στο ευρύτερο δημόσιο τομέα όπως δημόσιες  επιχειρήσεις, τράπεζες, οργανισμοί, ιδρύματα, ΝΠΙΔ, οι αποδοχές των οποίων ξεκινούν από 3500­, πολύ συχνά ξεπερνούν τις 10000­  και όχι πολύ σπάνια τις 15000­ κατά μέσο όρο τον μήνα.

     Στο ολυμπιακό στάδιο για παράδειγμα κηπουρός αμείβεται με 4700­ ,καθαρίστρια  με 4000­, ηλεκτρολόγος με 6500­ κατά μέσο όρο τον μήνα. Στην  εθνική ασφαλιστι-κή  οι αποδοχές του προσωπικού ξεκινάνε από τις  3000­ και σε πολλές περιπτώσεις ξεπερνούν τις 10000­ το μήνα. Εκεί όμως που έχει καταργηθεί κάθε λογική είναι στους εργαζομένους του ΟΠΑΠ, όπου εκτός των παχυλότατων τακτικών αποδοχών, των πολλών υπερωριών και των τακτικών μηνιαίων επιδομάτων όλοι οι τακτικοί υπάλληλοι κάθε Δεκέμβρη παίρνουν ποσό που αντιστοιχεί τουλάχιστον  σε δέκα μισθούς σαν αναδρομικά όσα δηλαδή δεν παίρνει ένας δημόσιος υπάλληλος σε ένα ολόκληρο χρόνο. ΕΛΕΟΣ!

   Και μην μου πει κανείς ότι πρόκειται για ανώνυμη εταιρεία εισηγμένη στο χρηματιστήριο που λειτουργεί με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια και είναι κερδοφόρα. Πρόκειται για ένα μονοπωλιακό φορέα που εκμεταλλεύεται το πάθος του έλληνα για  το τζόγο και τις φρούδες ελπίδες του για κέρδη που θα τον βγάλουν μια και καλή από τη φτώχεια και την μιζέρια. Ο ΟΠΑΠ αποκομίζει τεράστια κέρδη με τα οποία θα έπρεπε να χρηματοδοτείται  ο αθλητισμός ο πολιτισμός η υγεία και η παιδεία όπως προβλέπουν οι καταστατικές του διατάξεις .

   Ακόμη και στον υπερβολικά ζημιογόνο ΟΣΕ οι αποδοχές του προσωπικού είναι σαφώς υψηλότερες  από τις αντίστοιχες των υπαλλήλων του δημοσίου.

   Γιατί λοιπόν τα ΜΜΕ  περιορίζουν τα σχόλια τους στις αμοιβές των υπαλλήλων του δημοσίου και της Βουλής αφήνοντας στο απυρόβλητο τον ευρύτερο δημόσιο τομέα με μοναδική εξαίρεση τους υπαλλήλους της ΕΡΤ στην οποία βέβαια το πρόβλημα δεν είναι οι πράγματι υψηλές αποδοχές αυτών που εργάζονται και προσφέρουν αλλά οι ατελείωτες στρατιές των αργόμισθων  και των λουφαδόρων.

  Τι περικοπές  λοιπόν, σκέπτεται να κάνει η σεβαστή μας κυβέρνηση σε όλους αυτούς τους προνομιούχους συμπατριώτες μας; Μέχρι σήμερα δεν ακούσαμε το παραμικρό εκτός από κάποια ψιθυριστά σχόλια   ότι θα πρέπει ο καθένας να κοιτάζει την πάρτη του και να μην ασχολείται με άλλους εργαζόμενους υποστηρίζοντας ότι ζητάμε «να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα»  όπως θα λεγε  ο μακαριστός Χριστόδουλος. Όχι αγαπητοί μου.  Δεν θέλουμε να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα. Θέλουμε να μη βόσκει μόνη και ανεξέλεγκτη στο κοινό μας λιβάδι για να περισσέψει και λίγο χόρτο για τις κατσίκες  των συνανθρώπων μας που παραμένουν μαντρωμένες  στο στάβλο της φτώχειας και της ανεργίας.

   Το γεγονός ότι βρισκόμαστε σε δύσκολη φάση δεν αμφισβητείται πλέον από κανέναν. Να βάλουμε λοιπόν πλάτη για να ξεφύγουμε από τα δύσκολα. Αλλά να βάλουμε όλοι, ο καθένας σύμφωνα με τις δυνατότητες του χωρίς εξαιρέσεις  και με πρώτους τους έχοντες (την εξουσία ) και κατέχοντες (τον πλούτο)

  Η δίκαιη κατανομή των βαρών στις πλάτες του λαού αποτελεί το ζητούμενο για την κυβέρνηση. Η εμπέδωση του αισθήματος της δικαιοσύνης θα συμβάλει στην διατήρηση της κοινωνικής ειρήνης διαφορετικά το ποτάμι της λαϊκής οργής φοβάμαι ότι θα παρασύρει τα πάντα και θα οδηγήσει σε εκτός ελέγχου καταστάσεις.

Αίμων