Ηρωικές φωνές, του σήμερα και του χθές...

Θυμάμαι κάποιες ταινίες με το Βέγγο ή κάποιους άλλους μεγάλους ηθοποιούς του ελληνικού κινηματογράφου, που είχαν σχέση με την Κατοχή...

Συνήθως, έπαιζαν ρόλους όπου προσπαθούσαν να επιβιώσουν σε εκείνους τους χαλεπούς καιρούς, προσπαθώντας να ξεγελάσουν την πείνα τους και να αποφύγουν τις κακοτοπιές, που θα τους οδηγούσαν σε κάποιο κρατητήριο της Γκεστάπο...

Μέσα από αυτή τη μάχη για την επιβίωση, οι "ήρωες" προσπαθούσαν υποτυπωδώς να κάνουν αντίσταση κατά του κατακτητή, παίρνοντας απαραίτητα κουράγιο από μια ραδιοφωνική συσκευή της εποχής, η οποία λάμβανε σήμα από το εξωτερικό...

Συνήθως, η ραδιοφωνική συσκευή ήταν επιμελώς καλυμμένη με κάποιο ύφασμα, μέσα σε μια ντουλάπα ή κάτω από ένα κρεββάτι...

Οπωσδήποτε, η αποκάλυψή της, κατόπιν ελέγχου από τις κατοχικές δυνάμεις, σήμαινε αυτόματα σύλληψη, ίσως και θάνατο... Βεβαίως, επειδή πάντοτε οι "ήρωες" στις ταινίες δεν πεθαίνουν, κατάφερναν με κάποιο τρόπο να γλυτώνουν την εκτέλεση...

Αυτές λοιπόν οι ταινίες, είχαν στόχο να δείξουν, όσο ήταν δυνατόν, το περιβάλλον που επικρατούσε στην Κατοχή και, ως ένα σημείο, ήταν διδακτικές.

Σε τέτοιες εποχές, το ραδιόφωνο, πράγματι ήταν ένα μέσον που πρόσφερε πολλές υπηρεσίες στην εμψύχωση του κατακτημένου ελληνικού λαού... Σήμαινε το φάρο που τους έδινε το φως για να ελπίζουν, ότι κάποια στιγμή θα έρθει η ελευθερία...

Οι φωνές του ραδιοφώνου εκείνης της εποχής, ήταν πράγματι ηρωϊκές! Ενίοτε, να έκαναν το άσπρο μαύρο, προκειμένου να μην καμφθεί το ηθικό του λαού, ωστόσο ήταν αναγκαία αυτή η τακτική εκείνη την εποχή...

Στις μέρες μας, το ραδιόφωνο εξακολουθεί να έχει ακριβώς τον ίδιο ρόλο: Αποτελεί ακόμα το "φαρο" από τον οποίο μπορούν να βλέπουν ακόμα οι πολίτες...

Έτσι, οι σύγχρονοι "σκλαβωμένοι" πολίτες, μπορούν να ακούν εξίσου ηρωικές φωνές, όλοι μαζεμένοι γύρω από μια, σύγχρονη πιά, συσκευή ραδιοφώνου, στα σπίτια τους ή σε σπίτια φίλων, σε καφενεία ή στις δουλειές τους, και να ακούν τα νέα από το "μέτωπο"... 

Μπορούν κάλλιστα να ακούν ότι ο "κατακτητής" θα φύγει σε λίγο καιρό και θα απελευθερωθούν από την "τυρρανία" του... Έτσι, παίρνουν κουράγιο οι πονεμένες ψυχές και ελπίζουν ότι κάποτε θα έρθει η άνοιξη που θα τους φέρει τους αγαπημένους "εξόριστους" κυβερνήτες τους... 

Ίσως στο μέλλον, ο ελληνικός κινηματογράφος βγάλει αντίστοιχες ταινίες, όπου οι "ήρωες" θα ακούν τις σημερινές ηρωικές φωνές του ραδιφώνου, που βγάζουν φλογερά λόγια...

Ίσως, να γραφτούν και θεατρικά έργα γι' αυτές τις φωνές...

Π.Α.Μ.